Αιώνια Ανοσία

 Οι Patari Project σε ένα έργο που υπαίρνει αφορμή από το διήγημα του Edgar Allan Poe, Η μάσκα του Κόκκινου Θανάτου. Ένα δυστοπικό διήγημα, μεταφερμένο με τρόπο που θα σας κάνει να νομίσετε ότι παρακολουθείτε ένα εφιαλτικό τσίρκο, τοποθετημένο μέσα στον Κήπο των Τέρψεων του Ιερόνυμου Μπος. (Για να σας ψιθυρίζουν οι ηθοποιοί, ότι όποιος παρακολουθεί το τσίρκο, γίνεται το τσίρκο....)

Στο διήγημα του Poe, ένας εκκεντρικός Κόμης, προκειμένου να αποφύγει την πανδημία, κλειδαμπαρώνεται μαζί με τους επίλεκτους καλεσμένους του στο κάστρο του και διασκεδάζουν σαν να μη υπάρχει έξω αρρώστια. Ο Οικοδεσπότης φροντίζει να μην λείψει από κανέναν καμία απόλαυση. Όμως όταν το πάρτυ γίνεται μασκέ, ένας αλλόκοτος μασκαράς καταφέρνει να τρυπώσει σαν σκιά στα δωμάτια του κάστρου και να δυναμιτίσει την μέχρι τότε ξέφρενη ατμόσφαιρα.

Η ηδονή, η φιλαυτία, η λαγνεία, η λαιμαργία, η αλαζονεία, η απληστία, βασιλεύουν στο Κάστρο. Γίνονται η αρρώστια που μολύνει τους προσκεκλημένους. Εκείνους που μπήκαν στον Κάστρο για να σωθούν από τον Κόκκινο Θάνατο. Οι ίδιοι που είπαν, "άσε τους έξω να προσέξουν τον εαυτό τους. Εμείς είμαστε μέσα, είμαστε καλά, είμαστε ασφαλείς. Αυτό που συμβαίνει έξω ας το ξεχάσουμε... ως μη γενόμενο...ως μη γενόμενο...ως μη γενόμενο..."

Ο Πόε στο εφιλακτικό τούτο του διήγημα, πραγματεύεται την ανθρώπινη θνητότητα. Και την ανθρώπινη ηλιθιότητα, θα έλεγα, που θεωρεί ότι μπορεί να κρυφτεί μέσα στις απολαύσεις, μέσα στη δύναμη που γεννά ο πλούτος και η εξουσία και να γλυτώσει από τον παντεπόπτη Θάνατο.

Αυτό που καταφέρνουν οι Patari Project με μόνη τη δύναμη της παραστατικής τους τέχνης, είναι πραγματικά εκπληκτικό. 

Ανεβασμένοι σε μια πλατφόρμα, σε ένα ιδιότυπο "πατάρι",  με μοναδικό εφόδιο τα σώματά τους και τη χρήση της μουσικής και των φωτισμών, καταφέρνουν να μας κάνουν να δούμε σαν μέσα από καλειδοσκόπιο, τον φρικτά φαντασμαγορικό κόσμο του Κάστρου στο οποίο βρέθηκαν κλεισμένοι. Καταφέρνουν να μας κάνουν κοινωνούς του πολύχρωμου εφιάλτη τους. Χρώματα, αρώματα, γεύσεις, υφές, ήχοι, μας μεταφέρονται σαν μέσα από εικονική πραγματικότητα, κατορθώνουμε σχεδόν να δούμε, να νιώσουμε και να γευτούμε τα περιγραφόμενα. Τόσο εξωφρενικά παραστατική είναι η ικανότητα των τριών ηθοποιών.

Είναι αληθινά σπουδαίος ο τρόπος που καταφέρνουν να συνδυάσουν το σοβαρό με το κωμικό, τον τρόμο με την ανεμελιά, το μέσα με το έξω, το φως με το σκοτάδι.

Το μέσα και το έξω ειδικά, μοιάζει να συγχέονται συνεχώς, όχι μόνο σε χωρικό επίπεδο, αλλά και ψυχολογικό. Ο Θανατος μοιάζει να έρχεται απο έξω, μα εν τέλει τον κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Όσα τείχη και αν υψώσει ο άνθρωπος, όσες πύλες κι αν κλειδώσει, όσο και να μασκαρευτεί, δεν μπορεί να γλιτώσει από τον θάνατο ως τελεσίδικο γεγονός, αλλά και από τον καθημερινό θάνατο που δηλητηριάζει με τρόπο αόρατο την ψυχή του. Δεν είναι η αδιαφορία ένας θάνατος που κουβαλάμε εντός μας; Δεν είναι ο εγωισμός, δεν είναι η αγένεια, η κυνικότητα, ο θυμός, η κατάκριση, δεν είναι αρρώστιες εντός μας, που μολύνουν εμάς και τους γύρω μας και παίρνουν την μορφή πανημείας που απειλεί να αφανίσει την ανθρωπιά μας;

Μου αρέσει να σκέφτομαι πόσο αλλάζει το νόημα του τίτλου της παράστασης, αν αντί για ανοσία, γράψουμε ανόσια...

Μέσα σε καιρούς πανδημίας, τα ερωτήματα που δημιουργεί η παράσταση είναι καίρια και θέτουν εν αμφιβόλω την πρόσκαιρη ευδαιμονία μας ή τον καθησυχασμό της συνείδησής μας. 

Η ταυτότητα της παράστασης:

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Θεοδόσης Κώνστας

Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Εριφύλη Στεφανίδου

Μουσική: Αποστόλης Ψυχράμης, Γιάννης Τζιάλλας

Μάσκες – Κοστούμια: Βίκυ Ρουμπέκα

Φώτα: Στέφη Κουτσοθανάση

Βίντεο-Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Σύμβουλος σκηνογραφίας: Ευαγγελία Θεριανού  

Κατασκευή σκηνικού: Ευαγγελία Θεριανού, Άγγελος Καρύδης  

Φωνή οικοδεσπότη: Αποστόλης Ψυχράμης

Παίζουν: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Ειρήνη Μακρή

Διάρκεια: 70 λεπτά

Από 25 Μαρτίου

για 15 παραστάσεις έως 17/4, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9μμ

Θέατρο Skrow, Αρχελάου 5, Παγκράτι