Η βία του βίου

"Το αγαπάω γράφε το, αγαφάω:

να ξέρει ο άλλος ότι θα φαγωθεί στο τέλος". 

Όλη η βία του βίου, σε ένα στίχο! Με την ποίηση του Τσιμάρα Τζανάτου, είχα έρθει σε επιδερμική επαφή, κυρίως μέσα από αναρτήσεις ποιημάτων του στα social Media. Έχει κάτι οριστικό η ποίησή του, κάτι που της προσδίδει ένα  χαρακτήρα αποφθεγματικό.  "Πιασάρικη", θα μπορούσε να πει κανείς και να το εννοεί με έναν τρόπο φθηνό. Όμως η ποίηση του Τσανάτου δεν είναι φθηνιάρικη. Απεναντίας! Eίναι απλά οικεία. Γιατί ακουμπάει στην κοινή μας ανθρώπινη φύση. Είναι μια ποίηση βαθιά ανθρώπινη. Γι΄αυτό ίσως αγαπιέται και διαβάζεται και από ανθρώπους που συνήθως δεν διαβάζουν ποίηση. 

Ο Στέφανος Δελής, στην ποιητική παράσταση, "Η βία του βίου", έχει καταφέρει κάτι αληθινά αξιοθαύμαστο: να βρει το νήμα που ενώνει τα επιμέρους ποιήματα της ομώνυμης ποιητικής συλλογής και να φτιάξει μια ποιητική αφήγηση με νόημα και συνέχεια. Τo βαθιά εξομολογητικό ύφος της ποίησης του Τζανάτου, αποτελεί πράγματι ιδανική αφορμή για να φτιαχτεί ένας ποιητικός μονόλογος, όπου κυριαρχούν τα μοτίβα της απώλειας, του πόνου, της αβεβαιότητας, της μοναξιάς και κυρίως της αναζήτησης νοήματος, σε ένα κόσμο που είναι κατακερματισμένος. Η βία που περιγράφει, δεν είναι πάντα η κραυγαλέα βία των δελτίων ειδήσεων. Είναι μια βία σιωπηλή, που ασκείται στο υποκείμενο και ασκεί και εκείνο με τη σειρά του, υπόγεια, ασύνειδα πολλές φορές, ίσως και στοργικά. Είναι η βία του να χωρέσει κανείς σε έναν κόσμο που σπεύδει να προκαθορίσει τη θέση του μέσα από ρόλους δοτούς. Είναι μια εσωτερική διεργασία προσωπικής ενηλικίωσης, μια αγωνιώδης προσπάθεια του κατασπαραγμένου εγώ, να κοιτάξει κατάματα τη θνητότητα και να της χαμογελάσει. 

Η παράσταση ΕΙΝΑΙ τα κείμενα του Τζανάτου. Αυτή είναι η δύναμή της. Αυτός είναι ο λόγος να πάει κάποιος στο Χώρο Τέχνης Ηχόδραση και να δει τον Στέφανο Δελή να αναμετράται μαζί τους. Ηθοποιός και σκηνοθέτης ο ίδιος ο Δελής, καταφέρνει να αποδώσει με τη φωνή και το σώμα του, το βάθος και την έκταση των ποιημάτων, σε ένα μονόλογο, που μοιάζει με εξομολόγηση φίλου παλιού που επιστρέφει και νιώθει την ανάγκη να μας ξανασυστηθεί. 

Σκηνοθετικά το εγχείρημα, στερείται ατμόσφαιρας. Ο έντονος φωτισμός, δεν ταιριάζει με τον εξομολογητικό χαρακτήρα της παράστασης, κανένα αντικείμενο δεν υπάρχει στη σκηνή που να την καθιστά λίγο πιο οικεία, ενώ το αναλόγιο στο οποίο βρίσκεται ακουμπισμένο το τετράδιο του πρωταγωνιστή, κάνει το όλο εγχείρημα να θυμίζει εκδήλωση ανάγνωσης ποίησης. Και είναι κρίμα, γιατί ο Στέφανος Δελής, προσεγγίζει με ειλικρίνεια και αποδίδει με συγκίνηση, ένταση και αγωνία τα ποιήματα του Τζανάτου.

Σε κάθε περίπτωση, η δύναμη του λόγου είναι εκείνη που κυριαρχεί και η παραστατική ευχέρεια του Στέφανου Δελή, μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει στην προσέγγιση της ποίησης του Τζανάτου. 

Ταυτότητα της παράστασης:

Χώρος Τέχνης ΗχόΔραση – Κουκάκι

Σκηνοθεσία: Στέφανος Δελής

Παίζουν: Στέφανος Δελής

Κάθε Τετάρτη στις 20:30 από 1 έως 29 Οκτωβρίου 2025