Δυσαρμονίες

To έργο της Αμερικανίδας Joyce Carol Oates, "Δυσαρμονίες", ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή του

Αντώνη Αντωνίου με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τη σύζυγό του, ηθοποιό Νατάσα Ασίκη

Πρόκειται για ένα δυνατό έργο, που γεννά περισσότερα ερωτήματα από αυτά στα οποία απαντάει και έχει να κάνει με τις ενδοοικογενειακές σχέσεις, τις σχέσεις του ανθρώπου με το ευρύτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει και ανδρώνεται, καθώς και με τον τρόπο που τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν θύματα και θύτες καθιστώντας τους ουσιαστικά βορά στην αδηφάγα και εκ του μακρόθεν κριτική του ίδιου του μέσου, αλλά και του τηλεθεατή. 

Στο έργο, ένα τυπικό ζευγάρι Αμερικανών, οι γονείς του Καρλ, καλούνται σε ένα τηλεοπτικό στούντιο για να δώσουν συνέντευξη και να υπερασπιστούν το γιο τους που κατηγορείται για τον βιασμό και την δολοφονία μιας δεκατετράχρονης. Ο αόρατος δημοσιογράφος που θέτει τις ερωτήσεις, αντιμετωπίζει με ψυχρότητα και αλαζονεία τους δυο γονείς. Οι ερωτήσεις που θέτει, είναι ακατανόητες και αποπροσανατολιστικές. Επιδιώκει να γελοιοποιήσει τους δυο ανθρώπους. Να τους φέρει σε δύσκολη θέση. Να εκμαιεύσει τις απαντήσεις που θέλει. Δεν είναι μια συνέντευξη. Είναι μια τηλεοπτική δίκη, μια αρένα με θύματα τους δυο γονείς.  

Ο τίτλος του έργου γίνεται δηλωτικός της κατάστασης. Η δυσαρμονία δεν είναι πάντα κάτι εμφανές. Θα μπορούσε να πει  κανείς ότι μπορεί να είναι και θέμα αισθητικής ή οπτικής των πραγμάτων. Και πράγματι υπάρχει μια οικογένεια, μια γειτονιά, μια κοινωνία, ένα σύστημα που οικειοθελώς επιλέγει να ερμηνεύει τα πράγματα κατά το δοκούν. Δεν είναι ότι δεν κοιτάμε κατά κει που δείχνουν οι καταστάσεις. Είναι τι επιλέγουμε να δούμε και πως ερμηνεύουμε αυτό που βλέπουμε. 

Οι γονείς του Καρλ έχουν αγνοήσει όλα τα σημάδια. Φορείς οι ίδιοι μιας ρατσιστικής νοοτροπίας που όμως φορά το ένδυμα της πολιτικής ορθότητας, αγνοήσαν, δικαιολόγησαν τις φορές που ο γιος τους φέρθηκε βίαια ή σκληρά και απομονώθηκε από το ευρύτερο περιβάλλον του. Φταίει το σχολείο, φταίνε οι φίλοι, φταίει η ηλικία, φταίει η κακιά στιγμή. Μπορεί να φταίει και το ίδιο το θύμα! 

Πόσο δεν μας θυμίζουν λόγια που έχουμε ακούσει κι εμείς πολλές φορές στις τηλεοράσεις μας!

Οι γονείς του Καρλ, μικροαστοί, θρήσκοι, υπεύθυνοι πολίτες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που πιστεύουν ότι έχουν  φτιάξει μια αξιοσέβαστη οικογένεια και χαίρουν της εκτίμησης της μικρής κοινωνίας τους, βλέπουν το στέρεο οικοδόμημα που έλεγαν καθημερινότητά τους, να γκρεμίζεται και οι ίδιοι να αντιμετωπίζονται ως τέρατα, από τον περίγυρο. Η. Έμιλυ δεν θα είναι πια η Έμιλυ, αλλά η μάνα του δολοφόνου. Θα βιώσουν τον αποκλεισμό, τον χλευασμό, μα δεν θα πάψουν να πιστεύουν, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις ότι το παιδί τους είναι αθώο. Και αυτό γιατί πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο είναι γονείς. Ο ρόλος αυτός τους φορτίζει και χρωματίζει τα γυαλιά με τα οποία κοιτούν τα γεγονότα. Λογικό μπορεί να πει κάποιος. Ο Κάρλ είναι το μικρό τους αγοράκι, με τα ξανθά μαλλάκια, τα μικρά του δαχτυλάκια, που έπαιζε με τα αδέλφια του και τους χαμογελούσε στις φωτογραφίες. Δεν μπορεί να είναι το τέρας που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν. Δεν τον ξέρουν αυτόν τον άλλο.  Δεν είναι μόνο η γονική αγάπη. Είναι το γεγονός ότι αν πράξουν διαφορετικά πρέπει να στρέψουν τα μάτια στους ίδιους σε ό,τι εκείνοι έκαναν ή δεν έκαναν. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Ειδικά όταν η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή.

Το έργο της  Oats μας θέτει πολλά ερωτήματα: πόσο υπεύθυνοι είναι οι γονείς για την εξέλιξη των παιδιών τους; Πόσο και με ποια μέσα το σχολείο μπορεί να παρέμβει; Πόσο ο κοινωνικός περίγυρος, η ανάγκη του "ανήκειν" σε μια ομάδα, μπορεί να δώσει στο νέο άνθρωπο άλλη κατεύθυνση από αυτή που η οικογένεια χαράσσει; Πόσο οι νόμοι προστατεύουν το θύμα, αλλά και τον θύτη, από τη σαρκοβόρα αδημονία των ΜΜΕ να διαλέξουν νικητές και ηττημένους, πριν ακόμα η δικαιοσύνη αποφανθεί; Πως στεκόμαστε εμείς ως κοινωνία απέναντι στους ανθρώπους που σχετίζονται με τον θύτη και που και οι ίδιοι λογίζονται ως παράπλευρες απώλειες; 

Μια ενδιαφέρουσα παράσταση, με δυο έμπειρους ηθοποιούς, με τους οποίους το κοινό έχει τη χαρά να συνομιλήσει με το πέρας του έργου. 

Η ταυτότητα της παράστασης:

Θεατρική Σκηνή Αντώνη Αντωνίου

Μετάφραση: Nίκος Χατζόπουλος

Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου

Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης

Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη

Στουντιακός εξοπλισμός: Γιάννης Θεοδοσιάδης

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Ηχογράφηση: Athensmusic.gr

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:

Αντώνης Αντωνίου

Νατάσα Ασίκη

Φωνή Δημοσιογράφου: Θανάσης Παπαγεωργίου