Έγκλημα και τιμωρία

Δ. Τάρλοου και Θ. Τριαρίδης συνεργάζονται ξανά μετά τον "Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου" σε μια παράσταση που φιλοδοξεί να φέρει επί σκηνής το ογκώδες και κλασσικό έργο του Φ. Ντοστογιέφσκι.

Δύσκολο το εγχείρημα στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί η παράσταση. Μια παράσταση που με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Υπέροχη ατμόσφαιρα, εξαιρετικοί ηθοποιοί, δυνατές ερμηνείες, όμως μου έμεινε η εντύπωση ότι αυτό που τελικά θέλει να ειπωθεί, είναι ένα κοινό και πλήρως κατανοητό "μυστικό" ανάμεσα στους συντελεστές, δημιουργούς και ηθοποιούς, αλλά δεν φτάνει στον θεατή, για να μην γενικολογώ, δεν έφτασε σε μας. Συμβαίνει καμμιά φορά σε όλους μας αυτό, ιδιαίτερα στη δουλειά μας: να μιλάμε για κάτι που γνωρίζουμε καλά, εφευρίσκοντας μυστικά μονοπάτια, κόβοντας δρόμο, μιλώντας σημειωτικά, θεωρώντας κάποια πράγματα αυτονόητα, καθώς όλοι ξέρουμε για τι μιλάμε. Και αυτή η συγκεχυμένη εντύπωση με ακολούθησε σε ολόκληρη την παράσταση και όχι μόνο νοηματικά. Καθώς όλη η πλοκή συντελείται στο ίδιο σκηνικό όπου το μέσα και το έξω δεν διαφοροποιούνται, το εδώ και το αλλού τοπικά και χρονικά το ίδιο, και η παρουσία του νερού επί σκηνής μπορεί να συνδεθεί με διαφορετικές ερμηνείες, αισθάνθηκα ότι η συνθήκη "show don't tell" δεν λειτούργησε.

Και ενώ η βασική πλοκή και οι νοηματικοί άξονες του πρωτότυπου έχουν διατηρηθεί, όπως και τα βασικά χαρακτηριστικά των ηρώων, στο τέλος δεν είχα την αίσθηση της κάθαρσης, της δικαίωσης. Κάτι μέσα μου έμεινε ανεκπλήρωτο.

Η ομολογία και η συντριβή του ήρωα, που έτσι κι αλλιώς βασανίζεται από φριχτούς εφιάλτες και τύψεις, και η καταλυτική παρουσία της Σόνιας συντελούν μεν στην μετάνοιά του, στην εν Ζωή Ανάστασή του, όπως λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, αλλά αποτελεί αυτό απόδοση δικαιοσύνης; Η "απορρόφηση" του εφιάλτη του Ρασκόλνικοφ από την αθώα Σόνια, λειτουργεί λυτρωτικά για τον ίδιο, όμως ο δραματουργός επιλέγει να αφήσει μετέωρη την επιβολή τιμωρίας στον δράστη για το έγκλημά του.

Εξαιρετικό το τέχνασμα να συμμετέχει στην πλοκή ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι και να φωτίσει το προφίλ του Ρασκόλνικοφ και την εσωτερική του πάλη, όπως και η ζωντανή βιντεοσκόπηση και προβολή close up των ηθοποιών, που δίνει στο θεατή την ευκαιρία να δει μεγεθυμένες τις εκφράσεις τους.

Φυσικά είναι μια παράσταση που αξίζει κάποιος να δει. Αλώστε, η σύμπραξη του Δ. Τάρλοου και του αγαπημένου Θ. Τριαρίδη, μόνο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι.