H αξια της ζωης

 "Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον και

τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή." 

(Γ. Σεφέρης, Τελευταία μέρα). 

Τέσσερεις άνθρωποι αντιμέτωποι με την απώλεια και τον θάνατο. Δυο ζευγάρια με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, ένα μέλλον που τα φέρνει αντιμέτωπα με την αμείλικτη ευθύνη της ζωής.

Για τον Μπιλ και τη Ντίνα, ένα συντηρητικό, θρησκευάμενο ζευγάρι, έχει περάσει ένας χρόνος από το χαμό της κόρης τους, του μοναδικού παιδιού τους. Ένας χρόνος που τους άλλαξε, τους μετακίνησε, τους ανέτρεψε τις ισορροπίες και τους ανάγκασε να βρουν καινούριες, με σκοπό να αντέξουν να διαχειριστούν την πληγή τους. Μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, παλεύουν να βρουν νόημα και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Ο Νιλ και η Τζάνετ, η ξαδέλφη της Ντίνα, έχασαν το σπίτι τους από μια καταστροφική πυρκαγιά και παράλληλα είναι αντιμέτωποι με τον τερματικό καρκίνο του Νιλ. Μοιάζει να έχουν αποδεχτεί αυτό που η ζωή τους έχει φέρει, συνεχίζουν να ζουν απολαμβάνοντας τις μικρές χαρές της κάθε μέρας στο υπαίθριο, αυτοσχέδιο σπίτι τους, δίπλα στα καμένα. 

Όταν ο Μπιλ και η Ντίνα θα τους επισκεφτούν, οι ισορροπίες θα ανατραπούν. Η αρχική συμπάθεια, (ή έστω ανοχή), θα μετατραπεί σε οργή, όταν οι αξίες, οι ηθικές αρχές και οι ασυμβίβαστες κοινωνικές πεποιθήσεις των δύο ζευγαριών, σχετικά με το δικαίωμα τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατο, θα αντιπαρατεθούν και θα φέρει στην επιφάνεια τα αληθινά αισθήματα, τους φόβους, και την μοναξιά των πρωταγωνιστών.  Τα δυο ζευγάρια θα αναμετρηθούν με τα τραύματα και τις ευθύνες τους, και θα κληθούν να επαναπροσδιορίσουν μέσα τους, τι είναι αυτό που μετράει όταν όλα μοιάζει να έχουν χαθεί. Τι μένει από τον άνθρωπο που αγαπήθηκε, όταν εκείνος φύγει; Τι σημαίνει αγάπη, αφοσίωση, συντροφικότητα, γονεϊκότητα; Ποιο νέο νόημα τους δίνει η απώλεια; Έχει το πένθος ενδεδειγμένο τρόπο να εκφραστεί; Μπορεί η ορμή για ζωή, να βιώνεται ως ενοχή, και να καθηλώνει κάποτε σ΄αυτό;

Η συγγραφέας Jane Anderson, δημιουργεί μια ηθική τρικυμία, μέσα από την οποία προβάλουν αμείλικτα, ερωτήματα σχετικά με το νόημα της ζωής, την αξία και την ιερότητά της, το δικαίωμα να επιλέγει κανείς ο ίδιος, όχι μόνο τον τρόπο να ζει, μα και τον χρόνο να πεθάνει, την αξιοπρέπεια του προσώπου μπροστά στην ανημποριά των γηρατειών, την ασθένεια και τον ανίατο σωματικό πόνο, τη στάση του τελικά μπροστά στο κατώφλι του θανάτου, ένα κατώφλι που ο καθένας το διαβαίνει μονάχος. Αν θα βαδίσει όμως μονάχος και το μονοπάτι της ζωής, αυτό μένει να το αποφασίσει ο ίδιος. 

Εξαιρετικοί και πολύ ξεχωριστοί ο καθένας στο ρόλο του και οι τέσσερεις πρωταγωνιστές, με κορυφαία την Αθηνά Τσιλύρα, που σαν Τζάνετ, και παρότι φορά το προσωπείο της ανέμελης, αδιάλλακτης χίπισσας, καταφέρνει να μας αγγίξει με την βαθιά, τρυφερή αγάπη της για τον άντρα της ζωής της, για τον άνθρωπο που την καθόρισε και τον βλέπει να σβήνει μέρα με τη μέρα. 

Ιδιαίτερη μνεία στους υπέροχους φωτισμούς και τη λιτή σκηνοθεσία, που δεν κλέβει από το κείμενο, αλλά αντίθετα αφήνει χώρο στους ηθοποιούς να το αναπνεύσουν, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα πλήρως τις σκηνικές ανάγκες της παράστασης. Μια πλήρης από κάθε άποψη θεατρική παραγωγή, που συνίσταται ανεπιφύλακτα. 

Ταυτότητα παράστασης

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Σκηνοθεσία : Σωτήρης Τσαφούλιας

Μετάφραση – Απόδοση : Ναταλύ Δούκα

Σκηνικά : Ηλένια Δουλαδίρη

Σχεδιασμός Φωτισμών : Σωτήρης Τσαφούλιας – ´Ελενα Πετροπούλου

Μουσική : Θοδωρής Οικονόμου

Κοστούμια : ´Αγις Παναγιώτου

Βοηθός Σκηνοθέτη : Καρολίνα Ζαπατίνα

Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη : Γιάννης Διασσάκης

Ηθοποιοί

Ντίνα – Πέγκυ Σταθακοπούλου

Μπιλ – Δημήτρης Μαυρόπουλος

Τζάνετ – Αθήνα Τσιλύρα

Νιλ – Βασίλης Ρίσβας

Οργάνωση Παραγωγής – Θωμάς Χαρέλας

Παραγωγή : Black Spine

Διάρκεια παράστασης 115′