HIV
"Αφορμή για το θεατρικό έργο «HIV» του Θανάση Τριαρίδη υπήρξε η διαπόμπευση δεκάδων οροθετικών γυναικών στην Ελλάδα το 2012 με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και των δεδομένων τους, καθώς και ο εξαναγκασμός τους σε αιματολογικές εξετάσεις «για λόγους δημόσιας υγείας». Μάλιστα, η παράστασή μας συμπίπτει χρονικά, με τη δημοσίευση της απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που δικαιώνει τις γυναίκες αυτές, καταδικάζοντας την Ελλάδα για παραβιάσεις του άρθρου 8 της Ε.Σ.Δ.Α (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής)". (Απόσπασμα από το συγγραφικό σημείωμα στην παράσταση)
Ένας καταγγελτικός μονόλογος, με την ταλαντούχα Λίλα Παντελίδου, να ενσαρκώνει όχι την Επίφανι Γκούντμαν, αλλά μια νέα, λευκή, δυτική, ηθοποιό που στα πλαίσια ενός ρόλου, μιας πρόβας εν εξελίξει, αφηγείται δραματουργικά την ιστορία της με απώτερο σκοπό, όχι να μας "ψυχαγωγήσει", με τον τρόπο που το θέατρο μπορεί και οδηγεί τις ψυχές μας, μα να ελέγξει την συνείδηση μας, να μας φέρει ενώπιων των ευθυνών μας. Όχι γιατί με οποιοδήποτε τρόπο βλάψαμε την Επίφανι, ή οποιαδήποτε άλλη γυναίκα, μαύρη, οροθετική, πόρνη, αλλά γιατί αδιαφορήσαμε, γιατί σιωπήσαμε μπροστά σε μια κατάφορη αδικία, σε ένα έγκλημα που συντελείται εν γνώση μας! Γιατί στην εποχή του internet, της πληροφορίας, της εικόνας, της τεχνητής νοημοσύνης, ποια άγνοια μπορούμε να επικαλεστούμε; H πληροφορία είναι εκεί έξω, διαθέσιμη, ανοιχτή σε όλα τα βλέμματα που επιθυμούν να κοιτάξουν. Είναι θεμελιακή θέση στο έργο του Θανάση Τριαρίδη, ότι η σιωπή συνιστά συνενοχή. Η αποστροφή του βλέμματος από τον πόνο, την αδικία, το έγκλημα που συντελείται πίσω από μισάνοιχτες, ποτέ κλειστές, πόρτες, είναι ένα νέο έγκλημα. Είναι το αίμα των αθώων που θα πέσει στα κεφάλια μας. To κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, δεν θέλει να δείξει , θέλει να πει! Θέλει να πει και λέει, τα πράγματα με το όνομά τους. Ο λόγος του γίνεται σχεδόν δημοσιογραφικός κάποιες φορές. Ο Θανάσης Τριαρίδης, δεν θέλει να μας αφήσει να εικάσουμε τι περνάνε οι γυναίκες-θύματα του traffiking. Μας το λέει, ξεκάθαρα, ωμά Ο μονόλογος που ερμηνεύει η Λίλα Παντελίδου και σκηνοθετεί (περισσότερο ή λιγότερο) επιτυχημένα η Δήμητρα Κατσανίκα, είναι ένας σκληρός μονόλογος, όχι μόνο γιατί το θέμα του είναι σκληρό, αλλά γιατί δεν σου επιτρέπει αυτή ακριβώς την αποστροφή του βλέμματος. Βγαίνοντας, δεν μπορείς πια να πεις: "Λυπάμαι, δεν γνώριζα".
Γνωρίζω. Τώρα, χωρίς φρούδες, ούτως ή άλλως, δικαιολογίες ξέρω. Και πρέπει να σταθώ απέναντι από τον καθρέφτη και να αποφασίσω τι θα κάνω με αυτή τη γνώση. Και εκεί ίσως αντί για το δικό μου πρόσωπο, δω το πρόσωπο της Επίφανι Γκούντμαν να με κοιτά. Με εκείνο το ίσως άδειο, ίσως πεισμωμένο, ίσως απογοητευμένο, ίσως θυμωμένο βλέμμα, λίγες στιγμές πριν περάσει την αλυσίδα στον νεανικό, βασανισμένο λαιμό της. Τι θα της πω Θεέ μου...
Comments
Post a Comment