Το αγόρι στο θεωρείο

 100 χρόνια μετά την μικρασιατική καταστροφή, το Εθνικό Θέατρο ανεβάζει στη σκηνή του το πολυαγαπημένο βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση "Το αγόρι στο θεωρείο", το οποίο παίρνει αφορμή από ένα ιστορικό γεγονός: την προσωρινή εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1922.

Η σκηνοθέτης Σοφία Μαραθάκη, μεταφέρει στη σκηνή την ιστορία του Δρόσου και της αδελφής του, της Αρετής, δυο προσφυγόπουλων που φτάνουν απο τη φλεγόμενη Σμύρνη στην Αθήνα, μη γνωρίζοντας την τύχη των γονιών τους.  Μέσα από την ιστορία τους, θα παρακολουθήσουμε κάτι παραπάνω από την ιστορία του ξεριζωμού και της μετεγκατάστασης των οικογενειών από τη Μ.Ασία στη νέα τους πατρίδα. Μέσα στο θέατρο που ο Δρόσος και η αδελφή του θα εγκατασταθούν, παρέα με μια άγνωστη γυναίκα που έχει τα παιδιά υπό την προστασία της,  θα αφουγκραστούμε τους καημούς, τα όνειρα και τους εφιάλτες, τους ψιθύρους και το κλάμα, τους πόνους και τις ελπίδες, των ανθρώπων που μοιράζονται αυτό το προσωρινό καταφύγιο, το κουκλόσπιτο όπως το λέει η Αρετή, φτιάχνοντας μια ιδιότυπη γειτονιά, μια ιδιότυπη οικογένεια.

Όταν η μικρή Αρετή εξαφανιστεί ξαφνικά κάποιο πρωί, όλοι αυτοί οι ξένοι μέχρι πρότινος άνθρωποι, θα αναλάβουν δράση προκειμένου να βοηθήσουν το Δρόσο να τη βρει. Να  ανακαλύψει την αλήθεια.

Ιστορική φωτογραφία από την εγκατάσταση
στο θέατρο Αθηνών, προσφύγων
 από την Μικρά Ασία

Η σκηνοθέτης, όπως το κάνει και η συγγραφέας στο βιβλίο της, άλλοτε εστιάζει και άλλοτε απομακρύνεται από γεγονότα και πρόσωπα, που με κάποιο άμεσο ή έμμεσο τρόπο θα επηρεάσουν την εξέλιξη της ιστορίας. Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα πολλαπλά “έργα” που παίζονται ταυτόχρονα μέσα στο παράξενο αυτό θέατρο και που όλα μαζί συνθέτουν το έργο της ζωής. Και είναι αυτές, οι πολλές φορές σουρεαλιστικές σκηνές, γεμάτες ποιητικότητα.

Η αναζήτηση της Αρετής εκ μέρους του αδελφού της θα γίνει αναζήτηση του εσώτερου εαυτού του, της αλήθειας, που άλλοτε κρύβεται μέσα σε μπαούλα, άλλοτε πίσω από κουρτίνες και άλλοτε φτερουγίζει τριγύρω σαν αερικό. Περισσότερο έντονη και εμφανής στο θεατή, σε σχέση με το βιβλίο, είναι η παρηγορητική διάσταση της τέχνης. Το θέατρο ως χώρος, γίνεται το πεδίο αναμέτρησης του κεντρικού ήρωα, του Δρόσου με την αποδοχή της νέας του ζωής, της νέας πραγματικότητας. Και το θέατρο ως πράξη, γίνεται η λυτρωτική έκφραση και αποδοχή αυτής της νέας πραγματικότητας. Τα δανεικά λόγια, τα λόγια του Σαίξπηρ από την Τρικυμία, γίνονται τα λόγια του, γίνονται η αντήχηση της αλήθειας στην ψυχή του, της αλήθειας που από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη στεριά παλεύει να αρνηθεί.

Στο συγκλονιστικό φινάλε, για το οποίο, μόνο εκ των υστέρων, μπορεί να καταλάβει κανείς, ότι βήμα-βήμα, σκηνή τη σκηνή, η συγγραφέας και η σκηνοθέτης προετοιμάζουν τον θεατή να δεχτεί, ο πόνος θα γίνει τραγούδι και θα μοσχομυρίσει τριαντάφυλλο. Το κλάμα θα γίνει θάλασσα, όχι του χαμού, μα της λύτρωσης, και ολάκερο το θέατρο θα μεταμορφωθεί σε ένα άλλο καράβι , που μέσα από την τρικυμία βγάζει τους ταξιδιώτες του στις όχθες της νέας τους ζωής. 

Καταλυτική στην εμπειρία του θεατή, είναι και η ζωντανή μουσική από τους δύο μουσικούς στο θεωρείο του θεάτρου, καθώς και τα υπέροχα μικρασιάτικα τραγούδια που συνοδεύουν τις χαρές και τις λύπες των ηρώων της παράστασης.

Μια από τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις για παιδιά που έχουμε παρακολουθήσει, ιδανική για παιδια από 10 ετών.

Όλες οι λεπτομέρειες που αφορού την παράσταση (συντελεστές, παραστάσεις, εισητήρια κλπ)

στο site του Εθνικού Θεάτρου.