Ερωτευμενα αλογα

"Τι είναι ο έρωτας; 

Πως τον βιώνουμε; 

Έχουν όλοι, όλες, όλα πρόσβαση σε αυτόν;

Πως μπορεί μια τόση δα στιγμή να οδηγήσει σε μια ασταμάτητη φαντασίωση,

σε μια σκέψη που τρελαίνει το μυαλό;

Και πως μπορεί ο έρωτας να εξισώνει του ανθρώπους

-όσο διαφορετικοί και να είναι-

σε μια και μόνη κατάσταση, αυτή του ερωτευμένου;"

Τις δύο φορές που έχω φύγει αληθινά συγκλονισμένη από παράσταση, παρακολούθησα ένα θέατρο "σωματικό". Ένα έργο που το σώμα και όχι ο λόγος είχε τον ρόλο του πρωταγωνιστή. 

Και πως να μιλήσεις για τον έρωτα, αν όχι με το σώμα; Το σώμα, με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Το σώμα πέρα από το σχήμα, το μέγεθος, την ηλικία, την αρτιμέλεια. Το σώμα ως γιορτή, ως πληγή, ως μνήμη, ως ιδανικό, ως αντικείμενο λατρείας. Το σώμα ως το μοναδικό μέσο, να  γευτούμε τη χοϊκή ζωή μας, την γεμάτη αρώματα, γεύσεις, εκκρίσεις, υφές... Το σώμα ως το μοναδικό μας όχημα να διασχίσουμε το λιβάδι των επιθυμιών, ακόμα κι όταν μας κρατά καθηλωμένους. 

Το σώμα και ο λόγος. Ο λόγος ως λογική και ως εκφερόμενος, θεατρικός λόγος. Ο λόγος, που στην συγκεκριμένη παράσταση έρχεται σαν σημείωση του μεταφραστή. Του μεταφραστή των δερμάτων. Του μεταφραστή των αγγιγμάτων. Του μεταφραστή του ανείπωτου, του ανομολόγητου, του επιθυμητού, του σιωπηλού, του ανέφικτου. Του μεταφραστή της παύσης. Εκείνου του ελάχιστου διαστήματος ανάμεσα στο αντικείμενο του πόθου και το ένα και μοναδικό, το ειδικό, το ξεχωριστό, το πιο, πιο προσωπικό "τακ" αυτό που συγκινεί βαθιά, αυτό που προκαλεί κραδασμούς σε ολόκληρη της ύπαρξη...Αυτό το ελάχιστο διάστημα προσπαθεί να γεμίσει ο λόγος, για να δώσει απτή υπόσταση, να δώσει εξήγηση, σε ό,τι μοιάζει να υπερβαίνει τη λογική, σε ό,τι είναι τόσο καθολικά απόλυτο που γίνεται αναπόδραστο: στον έρωτα. Και το σώμα, ο μόνος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δυο άλογα, ερωτευμένα πλάσματα, μια χάρτινη γέφυρα που λυγίζει, που τσαλακώνεται, που καίγεται για να τα φέρει κοντά. 

Η ομάδα Εν Δυνάμει, σε μια παράσταση ουρλιαχτό! Ένα ουρλιαχτό που άλλοτε υψώνεται και άλλοτε πνίγεται, άλλοτε γίνεται ουρλιαχτό χαράς και άλλοτε πόνου, πάντα όμως ουρλιαχτό, που μας "αναγκάζει" να στρέψουμε τα μάτια στο σώμα, που μας αποκαλύπτει την ομορφιά, την σκληράδα, το ανικανοποίητο, το ορατό και πάντοτε αόρατο του έρωτα. 

Μπήγει τα δάχτυλα στη σάρκα σου τούτη η παράσταση και σε προκαλεί σαν άλλο Θωμά, να πιστέψεις. Να πιστέψεις στον έρωτα.  Αυτόν που υγραίνει τα σώματα και ποτίζει τις ψυχές. Αυτόν που κάνει τα σώματα να ανθίζουν και τις ψυχές να τραγουδούν. 

"Αυτόν που τα ξέρει όλα και όλα τα αγαπά. Αυτόν που έρχεται απροσκάλεστος. Που τα βλέπει όλα κι όλα τα επιτρέπει. Αυτόν που μέσα στην αμαρτία μας βυθίζει και γινόμαστε όλο και πιο άγιοι και πιο ιεροί". 

Νιώθω πως είναι λίγο, ό,τι και να πει κάποιος...

Λίγα λόγια για την ομάδα Εν δυνάμει

Είμαστε μία κολεκτίβα καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία. Μέσα από τις δράσεις μας προτείνουμε ένα νέο μοντέλο τέχνης και ζωής, όπου το "ανοίκειο", το "περίεργο", το "διαφορετικό" και το "ξένο" ενσωματώνονται στο σύνολο, ενδυναμώνοντάς το. Ο τρόπος που λειτουργούμε στηρίζεται στην ισότιμη μεταχείριση μεταξύ των μελών της ομάδας μας, επιχειρώντας να εμπνεύσουμε κι άλλους ανθρώπους να σταματήσουν να αντιλαμβάνονται το κοινωνικό σύμπλεγμα με στερεοτυπικό τρόπο και συμβατικές φόρμες. Έχοντας σαν κύριο εργαλείο την έρευνα νέων μεθόδων επικοινωνίας οργανώνουμε και παράγουμε ολοκληρωμένες καλλιτεχνικές προτάσεις στον χώρο των εικαστικών, του θεάτρου, της μουσικής και των οπτικών τεχνών. 

Βρισκόμαστε σε μόνιμη συνεργασία με καταξιωμένους καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία της τέχνης και συμμετέχουμε ενεργά σε εκδηλώσεις και φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας μας είναι η Ελένη Δημοπούλου. Η έδρα μας είναι στη Θεσσαλονίκη.