FRANKENSTEIN & ELIZA

"Ο πασίγνωστος «ανήσυχος» ήρωας της Μέρι Σέλεϊ, φτάνει μέχρι τον ψηφιακό αιώνα μας με στόχο να δημιουργήσει ένα «πλάσμα» προς όφελος της ανθρωπότητας. Θα τα καταφέρει αυτή τη φορά ή θα μας προικίσει με άλλο ένα τέρας; 

Το έργο εμπνέεται από την τρομακτική και ρομαντική νουβέλα των αρχών του 19 ου αιώνα, και από την ιστορία της Τεχνητής Νοημοσύνης, και ακολουθεί τον Βίκτορ Φράνκενσταϊν στην ιλιγγιώδη διανοητική και ψυχική πορεία του, τα ηθικά του διλήμματα, τις συγκρούσεις του με την ακαδημαϊκή κοινότητα, την κατάρρευση της προσωπικής ζωής του, την απώλεια της ταυτότητάς του, την καταστροφική αλληλεπίδραση με το άυλο δημιούργημά του."

Aυτός είναι με λίγα λόγια η υπόθεση της παράστασης όπως δίνεται στη σελίδα του Θεάτρου Πορεία. Και ενώ φαντάζει επίκαιρη και ενδιαφέρουσα, δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα, είναι πολύ μέτριο. Και αυτό γιατί ενώ οι ερμηνείες είναι καλές, το έργο στερείται βάθους και κατακλύζεται από κλισέ. Δεν μαθαίνουμε τίποτα νέο, δεν μας προσφέρει μια νέα οπτική ή έναν προβληματισμό δεν έχουμε ήδη διαβάσει σε τόσα και τόσα άρθρα σχετικά με το μέλλον και τους κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης, ενώ χάνει και το στοίχημα του βάθους στις σχέσεις των ηρώων. Μέσα από χρονικά άλματα, δεν βλέπουμε παρά μόνο πολύ επιφανειακά πως εξελίσσονται οι σχέσεις τους, αλλά και οι ίδιοι. Ακόμα και η - θα έπρεπε- συγκλονιστική σκηνή που ο ήρωας αντιλαμβάνεται που έχουν οδηγήσει οι πράξεις του, είναι τόσο χλιαρή κειμενικά, που ελάχιστα διασώζεται από το ταλέντο του κου Στάνκογλου. 

Και ενώ η σκηνοθεσία του Δ. Τάρλουο είναι πολύ καλή, συνδυάζοντας έξοχα τον συμβατικό με τον ψηφιακό κόσμο μέσω του τεράστιου video wall, των φωτισμών και των ειδικών εφέ, η παράσταση δεν καταφέρνει να απογειωθεί, ενώ βλέπουμε κατά τη γνώμη μου, την ίδια προβληματική με εκείνη που συναντήσαμε και στο "Έγκλημα και Τιμωρία": υπάρχουν δηλαδή δρώμενα που η λειτουργία τους μοιάζει να αποτελεί κοινό μυστικό μεταξύ των συντελεστών, αλλά παραμένουν  σκοτεινά για τον θεατή. Ένα τέτοιο δρώμενο είναι αυτό που ανοίγει την παράσταση, αλλά και δυο ακόμα κατά την διάρκειά της, που προσπαθώντας να κατανοήσεις τη θέση που έχουν, είτε θα οδηγηθείς σε λάθος συμπέρασμα, είτε θα μείνεις έως τέλους να αναρωτιέσαι τι ήθελε τελικά να μας πει με αυτά ο σκηνοθέτης. Δεν μπορώ να μην αναφέρω την παρουσία καπνού, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, που εμένα τουλάχιστον ταλαιπώρησε το λαιμό μου. 

Ιδιαίτερα ξεχωριστός, στον ίσως πιο ενδιαφέροντα ρόλο του έργου, ο Γιώργος Μπινιάρης ως μπάρμαν.

Η ταυτότητα της παράστασης:

Θέατρο Πορεία

Κείμενο: Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Σκηνικά - Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Διανομή (αλφαβητικά)

Ανρί Κλερβάλ: Ιερώνυμος Καλετσάνος

Ρόμπερτ - Σερβιτόρος: Γιώργος Μπινιάρης

Μέρι: Μαρία Πανουργιά

Βίκτορ Φράνκενσταϊν: Γιάννης Στάνκογλου

Ελίζαμπεθ: Χριστίνα Στεφανίδη

Καθηγητής Κρέμπε: Γιώργος Συμεωνίδης

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Gary Salomon

Επιμέλεια κίνησης: Μαρκέλλα Μανωλιάδη

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου

Σχεδιασμός βίντεο: Χρήστος Συμεωνίδης

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Αρίστη Τσέλου

Βοηθός σκηνογράφου: Έμιλυ Κουκουτσάκη

Βοηθός κινησιολόγου: Δημήτρης Μυτιληναίος

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη

Σχεδιασμός κομμώσεων: Χρόνης Τζήμος

Σχεδιασμός μακιγιάζ: Olga Faleichyk