O άνθρωπος του Θεού

Είναι, όπως λέγεται, η τύχη το ψευδώνυμο του Θεού όταν δεν θέλει να υπογράψει; 

Και αν ναι, τότε τι είναι η ατυχία; Η απουσία Του; H απόσυρση της εύνοιάς Του; 

Και είναι στ' αλήθεια "εκλεκτοί" εκείνοι στους οποίους τη δείχνει; Eίναι αληθινά "άνθρωποι του Θεού";

Γιατί πεθαίνουν οι αθώοι, τα παιδιά, αλλά επιβιώνουν όχι απαραίτητα οι πιο αγαθοί από τους ανθρώπους; 

Μήπως όλα είναι μέρος ενός ακατανόητου σχεδίου, στο οποίο είμαστε όλοι ανήμποροι παρατηρητές;  Κι αν η ζωή και ο θάνατος είναι μια ανόητη σύμπτωση, μια φάρσα χωρίς κανένα νόημα, τότε που βρίσκεται η προσωπική ευθύνη; 

Μέσα στο καθιστικό ενός σύγχρονου διαμερίσματος, με την TV ανοιχτή να παίζει, τρεις άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους, τις πληγές, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις τους. Έρχονται αντιμέτωποι με το αμείλικτο ερώτημα, γιατί γίνονται τα πράγματα όπως γίνονται και από που αντλεί δύναμη ο άνθρωπος να τα διαχειριστεί; Μπορεί η πίστη του καθενός σε κάτι, στο Θεό, στο νόμο, στην τάξη, στον συνάνθρωπο, να λειτουργήσει σαν δίχτυ ασφαλείας μέσα στην πτώση που μας επιφυλάσσει το αναπόδραστο πάσχειν; Και αρκεί μια σύμπτωση, ένας λόγος, μια πράξη, για να γκρεμίζει το οικοδόμημα που στεγάζει τις ελπίδες μας και να μας συνθλίψει;

Ο  Δημήτρης Γεωργαλάς, σκηνοθετεί ένα ψυχολογικό, υπαρξιακό θρίλερ, για τις αθέατες πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, για τα πρόσωπα που είμαστε και τα προσωπεία που φοράμε για να επιβιώσουμε την κάθε μέρα. Ένα έργο για τον τρόπο του ανθρώπου να στέκεται απέναντι στο τραύμα και τον τρόπο που αυτή η στάση καθορίζει την ζωή του. Ένα θρίλερ δωματίου, όπου οι ισορροπίες μεταξύ των προσώπων, αλλά και των προσώπων με τον ίδιο τους τον εαυτό, κρέμονται σε μια κλωστή. Οι τρεις ηθοποιοί υπηρετούν με συνέπεια τους ρόλους τους και μετακινούνται με πειστική άνεση μεταξύ πίστης και αμφισβήτησης, συμβατικής κοινωνικότητας και υπαρξιακής απελπισίας.

Ο συγγραφέας Ανδρέας Κεντζός καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα της πίστης, ειδικά της πίστης στον Θεό, όταν όλα γύρω από τον άνθρωπο καταρρέουν, όταν ο άνθρωπος απεγνωσμένα ψάχνει κάπου να πιαστεί και να αποθέσει τις ελπίδες ή την κατάρρευσή τoυς. Η πίστη παρουσιάζεται ως σωσίβιο. Είναι όμως η πίστη σωσίβιο; Και πόσο μακριά μπορεί να σε πάει μια πίστη, που δεν την "ενδύεσαι", αλλά την κρατάς σαν σαμπρέλα με το ένα χέρι;  Ο Βίκτωρ Φρανκλ στο βιβλίο του " Το νόημα της ζωής", αναφέρει συχνά τα λόγια του Φρ. Νίτσε, ότι "αυτός που έχει ένα "γιατί" για να ζήσει, μπορεί να αντέξει σχεδόν το κάθε "πώς". Οι ήρωες του Κεντζού είναι σε αναζήτηση αυτού του "γιατί". Βαδίζουν στο τεντωμένο σχοινί του προσωπικού τους πόνου, ψάχνοντας απεγνωσμένα το "γιατί", που σαν κοντάρι ισορροπίας, θα τους βοηθήσει να βαδίσουν πάνω του, πάνω στο "πώς" της ζωής τους. Αντ΄αυτού όμως, η απογοήτευση, η κούραση, η πικρία, μοιάζει να τους βάζει στο χέρι ένα μπαλόνι. 

Tα μπαλόνια όμως συνήθως σκάνε. Με κρότο! 

H παράσταση πήρε παράταση μέχρι τις 04/01/26

Η ταυτότητα της παράστασης:

Θέατρο 104

 Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς

Ερμηνεύουν: Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα

Επιμέλεια σκηνικών/κοστουμιών: Κατερίνα Μωροπούλου

Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς

Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά

Επιμέλεια μουσικής: Δημήτρης Γεωργαλάς

Γραφιστική Επιμέλεια: Κατερίνα Σεμερτζόγλου

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ανδριόπουλος

Video/Trailer παράστασης: Νικήτας Χάσκας

Sound Editing: Γιώργος Γιαννακούλας

Επικοινωνία: Καλλ. Εταιρεία CALD/Le Canard qui Parle

Εκτέλεση Παραγωγής: ΜΑΝΤΑΜ ΣΑΡΔΑΜ